het verhaal achter onze lederen meubelen



Veel van mijn klanten worden enthousiast als ze de zogenaamde Barcelona stoelen met bijpassende hocker bij ons zien staan. Een aansprekend ontwerp van één van mijn favoriete ontwerpers Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969). 

Van der Rohe was een Duits-Amerikaans architect en dus meubelontwerper. Hij werd geboren als Maria Ludwig Michael Mies en was een zoon van de steenhouwer Michael Mies en Amalie Rohe. Rond 1921 veranderde hij zijn achternaam, door er 'van der' en de geboortenaam van zijn moeder aan toe te voegen: Mies van der Rohe.



Na een opleiding tot meubelontwerper kwam hij in dienst bij Peter Behrens, bij wie hij onder andere Le Corbusier ontmoette (1908-1911). In 1930 werd Mies van der Rohe directeur van het Bauhaus te Dessau, totdat dit in oktober 1932 door de nazi's werd gesloten. In 1938 emigreerde hij naar de Verenigde Staten en werd directeur van de architectuurafdeling van het Illinois Institute of Technology te Chicago, waardoor de idealen van Walter Gropius' Bauhaus ruime verspreiding vonden op Amerikaanse bodem. In 1944 werd hij Amerikaans staatsburger.

Zijn stijl ontwikkelde zich in de loop der jaren van een romantisch classicisme tot een modernistische stijl, onder meer beïnvloed door De Stijl. Zijn ontwerpen laten heldere en minimalistische vormen zien. Het gebruik van onder andere staal, natuursteen en glas is perfect in balans. Het motto 'less is more' is door de jaren heen verbonden geraakt aan hem en zijn visie op design. 



Een van zijn bekendste meubelontwerpen is de 'Barcelona' stoel die hij voor het Duitse paviljoen voor de wereldtentoonstelling van 1929 in Barcelona ontwierp. Het ontwerp is geïnspireerd op een antieke vouwstoel, terug te zien in de kruisvormig geconstrueerde, gepolijste roestvrijstalen poten. Op de wereldtentoonstelling stonden twee sets van de Barcelona stoel, beiden destijds in wit geitenleer. Tegenwoordig zijn diverse kleuren verkrijgbaar omdat de stoel populairder is dan ooit.

Het frame wordt gekenmerkt door hard veerkrachtig plat staal met hoogglans gepolijste afwerking en zware tuiglederen singels die de kussens ondersteunen. De bekleding bestaat uit afzonderlijke kussens voor de rug en het zitvlak, gevuld met schuimrubber van verschillende dichtheden; gestoffeerd in leder met lederen bies en met knopen in leder; elk ledervlak is op een afzonderlijke mal gesneden.



Hij ontwierp overigens het gehele paviljoen: een compositie van strakke rechte vlakken, uitgevoerd in luxe materialen. Het diende voornamelijk als ontvangstruimte. Na de wereldtentoonstelling werd het afgebroken maar vanwege het architecturale en monumentale belang is het tussen 1983 en 1986 door een groep Spaanse architecten herbouwd. Daarbij is dankbaar gebruikgemaakt van de originele plannen en zwart-witfoto's.



Ook de lederen (BRNO) vergaderstoelen en het (Barcelona) daybed die we In-Soest gebruiken zijn van de hand van Mies van der Rohe.


het verhaal achter onze cashflow monnik



In de hal bij In-Soest wordt u verwelkomd door een beeld van een Thaise monnik. Wij noemen hem 'de cashflow monnik'. Wij hebben dit beeld van een Thaise zakenman cadeau gekregen. In Thailand heeft bijna iedere winkel dit beeld. Hij zorgt ervoor dat de geldstroom op gang blijft. Een belangrijk ritueel daarbij is dat de winkelier met ontvangen bankbiljetten een tik op het hoofd van het beeld geeft. Omdat menig dag bij 'insoest' er uiteindelijk op gericht is om commerciële doelen te stellen leek het ons goed om deze 'cashflow monnik' ook over onze gasten te laten waken.


in-the cloud



Out of the box into the cloud. Deze witte lichtgewicht tent is geïnspireerd op een denkwolkje. Hij wordt continu van verse lucht voorzien en is geschikt om beeld op te projecteren. Als je op een ludieke manier het brainstromproces wilt vervreemden of een impuls wilt geven kan deze tent je misschien in de juiste sfeer brengen. Je kunt er een gesprek in voeren waarbij er geen afleiding meer is. Je op jezelf of elkaar focussen wordt een beleving.

Mede mogelijk gemaakt door Irene Koel van 'Bloei'.


in-het begin



Meestal zijn mijn gasten benieuwd naar de geschiedenis van mijn pand. Vandaar dat ik jullie hier het verhaal achter het begin wil vertellen. Ik werkte aan een project in Baarn en zocht daar in de omgeving een huis. Ik zou blijven werken in mijn pand in Amsterdam en 'buiten' gaan wonen. Ik wilde geen gewoon huis en zocht een industrieel pandje. Ik vond een kleine zagerij waar ik als een blok voor viel. Later heb ik wel begrepen dat de mate waarin ik visueel ben ingesteld en daardoor 'ergens doorheen kan kijken' niet gemiddeld is. Ik stond eigenlijk voor een met klimop overwoekerde schuur en vond het fantastisch. 

Er was echter één detail dat het oorspronkelijke plan in de weg stond. In het pand mocht niet gewoond worden wel gewerkt. Omdat vanaf het begin duidelijk was dat dit mijn plekje zou worden, zag ik al gauw veel voordelen in het vestigen van mijn bedrijf 'Style Council' in het pand. 

Het project in Baarn nam erg veel tijd in beslag waardoor ik niet direct serieus wilde verbouwen. Het enige wat ik wel graag wilde was een vloerverwarming. Mijn pand in Amsterdam was namelijk een oud pand uit 1900 zonder centrale verwarming waar je nog wel eens koude voeten kreeg. Zo gezegd zo gedaan. Er werd een betonnen vloer gegoten met een verwarming er in. 

In de zagerij was voordat ik het kocht al een etage gebouwd. Optimaal maar de beneden etage had daardoor een bescheiden hoogte. De betonnen vloer bracht de vloer ruim 10 cm omhoog. Dit leek mij een minimale verhoging maar je kreeg daardoor wel sterk het gevoel dat je je hoofd bijna stootte aan het plafond. Dus besloot ik het overigens lelijke systeemplafond er ook maar uit te halen. En o ja, dan moeten de leidingen die er onder liggen allemaal even verlegd worden. U begrijpt het al. Ik was serieus aan het verbouwen. 

Het leuke aan verbouwen vind ik de momenten dat je de verandering echt gaat zien. Toen de betonnen vloer mét vloerverwarming er eenmaal in lag en hij mooi glansde omdat hij in de was gezet was, kreeg de lage benedenetage, voor mij toch even het karakter van een balzaal. Om het begin van een nieuwe start te vieren heb ik toen een enorme spiegelbol gehuurd die net tussen het balkenplafond en de voer paste en eerst maar eens een bal georganiseerd.


het verhaal achter onze borstbeelden



Mijn locatie in-soest ligt op een steenworp afstand van Paleis Soestdijk en is gevestigd aan de Regentesselaan. In verband met de bijzondere positie die een regent of regentes inneemt wilde ik graag een borstbeeld van Emma bij mij op de Regentesselaan neerzetten. Zij was tenslotte de laatste regentes die ons koningshuis kende. Zij gebruikte Paleis Soestdijk als zomerverblijf dus was ze ook een beetje onze buurvrouw. En zoals dat gaat met deze dingen liep ik niet lang daarna tegen deze mooie beelden van Emma en Willem III op.

Emma was getrouwd met koning Willem III. De eerste jaren van haar huwelijk leidde Emma een onbezorgd leven. Zij wijdde zich aan de opvoeding van haar dochter Wilhelmina. Maar de toekomst tekende zich al spoedig anders af dan verwacht. In 1884 stierf prins Alexander (32), de ongehuwde jongste zoon uit het huwelijk van Willem III en koningin Sophie. Koning Willem III zijn oudste zoon, prins Willem (38), bleef vrijgezel en was al in juni 1879 overleden. In 1850 had de koning de zesjarige Maurits verloren.

Krachtens de grondwet werd nu prinses Wilhelmina de troonopvolgster. De prinses was pas drie jaar en de koning vijfenzestig. Derhalve diende wegens de hoge leeftijd van de koning een regent aangewezen te worden om eventueel namens de prinses tot aan haar meerderjarigheid het koninklijk gezag waar te nemen. De Verenigde Vergadering van de beide Kamers der Staten Generaal stemde op 29 juli 1884 in met de benoeming van koningin Emma als regentes.

Vier jaar later werd Emma tevens benoemd tot voogdes over de minderjarige troonopvolgster. Dit gebeurde omdat de gezondheid van de koning in oktober 1888 sterk achteruit ging. In mei van dat jaar liet het koninklijk gezin de drukte van Den Haag achter zich en trok zich terug in Het Loo. De koning was niet meer in staat om te regeren. Koningin Emma werd daarom op 14 november 1890 met algemene stemmen door de Staten Generaal benoemd tot regentes van haar man en op 20 november in Den Haag beëdigd. Zij nam de koning slechts drie dagen waar want op 23 november 1890 overleed de vorst, drieënzeventig jaar oud, en werd het koningschap overgedragen aan de tienjarige prinses Wilhelmina. Emma nam als regentes voor haar dochter - op 8 december 1890 daartoe beëdigd - tot aan Wilhelmina's achttiende verjaardag in 1898 de regeringstaak waar.


het verhaal achter onze statafels



Uiteraard hou ik van designmeubelen. Maar meer nog van pretentieloze meubelen. Vaak is er iets raars mee. Iets wat ze juist heel speciaal maken. Zo ook onze statafels. Ik vond ze in een uitdragerij. Aanvankelijk dacht ik dat de poten een ingenieus uitschuif systeem hadden. Maar als je goed kijkt is het eigenlijk een gewone keukentafel die met extra latjes tot statafel is verheven. Eigenzinnig tafeltje dus. En als je ze dan wiltkalkt en het blad overspant met linnen dan zijn ze opeens insoest-waardig.

Back to Top